Πόσο εύκολα κρίνουμε τον άλλον όταν είμαστε το τρίτο πρόσωπο; Πόσα εύκολα λέμε το: " Εγώ ποτέ δεν θα ..." με τόση ευκολία και τόσο επικριτική φωνή για αυτό που έκανε ο άλλος. Τόση σιγουριά που θα μας φάει κάποια μέρα. Ο λαός λέει πως έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες. Πόσο ισχύει αυτό το ρητό για όλους μας.

Έχω συναντήσει πολλά άτομα στην ζωή μου. Όλοι έχοντας κάποιες σίγουρες αξίες στην ζωή τους. "Εγώ δεν είμαι ρατσιστής και δεν έχω έχω στερεότυπα να καθορίζουν την ζωή μου.", " Εγώ ποτέ δεν θα γίνω σαν αυτές τις γυναικούλες μέσα στο σπίτι χωρίς να έχω δική μου ζωή", " Εγώ ποτέ δεν θα αφήσω γκόμενα να με κάνει ότι θέλει", " Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να πάω με ένα αγόρι από το πρώτο ραντεβού", " Εγώ ποτέ δεν θα καπνίσω", "Εγώ ποτέ δεν θα έλεγα ψέματα.", "Εγώ ποτέ δεν θα σε πληγώσω όπως αυτός/αυτή."! Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ..... Όλο υποσχέσεις, όρκοι και σιγουριά για τον εαυτό μας, και ο μόνος ψεύτης στο τέλος είναι μόνο ο εαυτός σου.

Όλοι λέμε πολλά λόγια, και είμαι σίγουρη πως το 80% αυτών που λέμε δεν τα λέμε στην πλάκα. Τα εννοούμε εντελώς εκείνη την στιγμή. Μόνο που σχεδόν πάντα, έρχεται η στιγμή που τα αναιρείς. Και δεν έρχομαι εδώ να κρίνω κανέναν που άλλα λέει και άλλα κάνει. Μα κανέναν. Δεν πρόκειται να κατηγορήσω κάποιον από εσάς γιατί όλοι μας, ακόμη και εγώ, το έχουμε κάνει στο παρελθόν ή θα το κάνουμε στο μέλλον. Δεν είναι παράπτωμα για το οποίο σε κρεμάνε στην πλατεία. Είναι ανθρώπινη παρόρμηση να γίνεις αρεστός και να έχεις την συνείδησή σου ήσυχη, ότι είσαι τέλειος και μπράβο σου και όλα πόπα. Μην ανησυχείς, κανείς δεν θα σου πει τίποτα.

Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την καθημερινή κριτική που ασκούμε όλοι σε όλους τόσο εύκολα. Βλέπεις, όταν τα κάνει ο άλλος είναι κατακριτέος και τότε φυσικά ΕΣΎ μπορείς και λες το μακρύ σου και το κοντό σου. Δεν πάει όμως έτσι.

Κανείς δεν είναι τέλειος φίλος και κανείς δεν είναι τέλειος σύντροφος. Και κανείς δεν μπορεί να γίνει. Όλοι έχουμε ελαττώματα και όλοι είμαστε διαφορετικοί. Οπότε, καλύτερα να μην κοροϊδεύουμε φιλίες και πρώην όταν εμείς οι ίδιοι μπορούμε στο μέλλον να γίνουμε χειρότεροι από αυτούς.

Και φυσικά, κανείς μα κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει στο μέλλον μας από επαγγελματικής άποψης. Ειδικά σε αυτήν την εποχή που ζούμε, μπορεί αυτό που έχουμε τόσο υποτιμημένο σαν δουλειά μετά από λίγα χρόνια να το λουστούμε και να λέμε και δόξα τον θεό που υπάρχει και μπορώ να φάω ένα πιάτο φαγητό. Ή μπορεί μετά από χρόνια ούτε αυτή την απαίσια δουλειά να μην ΜΠΟΡΕΊ να βρει κάποιος και να πρέπει να μείνει λίγο παραπάνω καιρό σπίτι του για να βρει κάτι που να τον συντηρεί. Γιατί αυτός ο άνθρωπος να κρίνεται απ' όλους εμάς που σίγουρα δεν θα βρούμε την δουλειά των ονείρων μας; Και για ποιο λόγο να κρίνουμε τους γονείς που θέλουν να μείνουν σπίτι τους και να αφιερώσουν την ζωή τους στην καθημερινότητα των παιδιών τους; Όλοι έχουμε κάποια στάνταρ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ! Δεν σημαίνει όμως ότι όποιος δεν τα τηρεί είναι αποτυχημένος και ότι με κάθε ευκαιρία που θα βρούμε θα πρέπει να κρίνουμε και να κοροϊδέψουμε την στάση ζωής που απλά δεν πάει με τα πρότυπα και τα κουτάκια που έχει ο καθένας από εμάς!

Και όσον αφορά τα στερεότυπα που είναι κολλημένα στο κεφάλι μας είναι πολλά και ισχύουν για όλους. Όπως κατακριτέα είναι η συμπεριφορά κάποιου που θα βρίσει έναν μετανάστη που ήρθε στην χώρα του ή θα κοροϊδέψει κάποιον που είναι πιο προκλητικά ντυμένος και κατευθείαν θα καταλήξει στο ΤΙ ΕΙΝΑΙ αυτός ο άνθρωπος, γιατί φυσικά οι ταμπέλες προσκολλούνται ΠΆΝΤΑ αβίαστα στους άλλους, έτσι είναι και η συμπεριφορά αντίστοιχα του ξένου που θα βάλει όλους τους πολίτες μιας πόλης ή μιας χώρας σε ένα τσουβάλι και θα τους χαρακτηρίσει πάλι κάπως, γιατί όπως είπαμε μπορεί. Φυσικά! Το πιο εύκολο πράγμα του ανθρώπου είναι να κατηγοριοποιεί άλλους ανθρώπους. Και μην γελιόμαστε, όλοι το κάνουμε δυστυχώς.

Όλοι μπορούμε να πούμε ότι θέλουμε, και να κοροϊδέψουμε όσο θέλουμε τους εαυτούς μας με την σιγουριά που μας δέρνει. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο ρεαλιστές. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όταν πας να ξανά πεις κάτι για κάποιον άλλον σκέψου την φορά που ήσουν σε μια αντίστοιχη θέση. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως είχες πράξει αναλόγως. Ας γίνουμε ΕΜΕΊΣ πρώτα καλύτεροι άνθρωποι, ας γίνουμε έτσι όπως πραγματικά χαρακτηρίζουμε και περιγράφουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή ας φτάσει ο καθένας μας στην τελειότητα που θέλει και μετά ας την αναζητήσει και από τους γύρω. Αν και στην τελική, κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν.

Τον τελευταίο καιρό στην πολιτική σκηνή επικρατεί ένα χάος και έχω αντιληφθεί πως κανείς μας πλέον δεν έχει το κουράγιο να μένει ενημερωμένος σε καθημερινή βάση. Καταιγισμός πληροφοριών από παντού τις οποίες ο νέος δυστυχώς δεν τις επεξεργάζεται σωστά. Η νεολαία σήμερα είναι εντελώς παθητική, και ακόμη και συγκριτικά στο πέρασμα του χρόνου βλέπουμε πόση διαφορά έχει η σημερινή με την νεολαία του 73' που άλλαξαν ένα ολόκληρο καθεστώς. Παρ' όλα αυτά σκέφτηκα πως σίγουρα δεν είναι όλοι οι νέοι σήμερα μπερδεμένοι και απαθέστατοι με την πολιτική. Για αυτό και νομίζω πως είναι σωστό να δείξω και τις δύο πλευρές την κατάστασης. Δηλαδή και το γιατί πλέον δεν ενδιαφέρει πολλούς από εμάς το τι συμβαίνει σε αυτήν την περιβόητη Βουλή, αλλά και το γιατί ακόμη υπάρχουν νέοι που ενδιαφέρονται και το θεωρούν σημαντικό το να υπάρχει επίγνωση των πολιτικών δρώμενων.

Από Την Σκοπιά Ενός Πολιτικοποιημένου


Οι αρχαίοι Αθηναίοι ονόμαζαν τους πολίτες που είχαν πολιτικά δικαιώματα αλλά δεν τα ασκούσαν Αχρείους (=αυτός που δεν έχει ουδεμία χρησιμότητα για την πόλη του) και δέχονταν την κρίση από όλους τους υπόλοιπους πολίτες. Και είναι κρίμα, πλέον, αυτός που ασχολείται με τα κοινά ως απλός πολίτης, να δέχεται αυτός την κρίση των υπολοίπων απολιτίκ ατόμων. Είναι σημαντικό να επισημανθεί πως κάποιος που ασχολείται με την πολιτική δε σημαίνει πως στηρίζει και το εκάστοτε πολιτικό σύστημα που επικρατεί. Τα πολιτικά δικαιώματα αποκτήθηκαν λίγα χρόνια πριν με το αίμα πολλών ανθρώπων, ανθρώπων που ήθελαν να αλλάξουν τα καθέκαστα, ανθρώπων που δεν συντηρούσαν το πολιτικό κατεστημένο, αλλά επιθυμούσαν την κατεδάφισή του. Και η οικονομική -αλλά κυρίως ανθρωπιστική - κρίση που περνάμε σήμερα, είναι το κατάλληλο λίπασμα που μπορεί να καλλιεργήσει, όχι την πολιτική απαξίωση που πολλοί δικαιολογούν έτσι, αλλά την πολιτική ζύμωση για κάτι καινούριο, πολιτικά και κοινωνικά. Έτσι, λοιπόν, είναι αδιανόητο η νεολαία να απαξιεί και οφείλει να πολιτικοποιηθεί για να αλλάξει ακόμη μια φορά τα καθέκαστα.

Από Την Σκοπιά Ενός Απολιτικοποιημένου

Πολύ κακή λέξη "απολιτικοποιημένος", αλλά δυστυχώς ισχύει. Δεν ρίχνω ευθύνη στο περιβάλλον μου, καθώς κάθε άλλο παρά απολιτίκ ήταν και είναι. Παρ' όλα αυτά μέχρι σήμερα οι μόνες γνώσεις που έχω πάνω στις πολιτικές δραστηριότητες είναι από αυτό το περιβάλλον. Ο νέος σήμερα θεωρώ πως απλά δεν είναι σωστά ενημερωμένος από το σχολείο και δεν είναι αρκετά ευαισθητοποιημένος σε αυτόν τον τομέα, έτσι ώστε να αναρωτηθεί για το που πάει το μέλλον. Γιατί πραγματικά, δεν μπορώ να πιστέψω πως ξέρουμε ότι κάθε μέρα διαμορφώνεται το μέλλον μας και δεν ενδιαφερόμαστε για αυτό. Ίσως ένα παράγοντας μεγάλος είναι και το ότι οι πολιτικοί μας είναι για απαξίωση, για αυτό και εμείς πράττουμε αναλόγως. Αλλά και πάλι, γιατί να φτάσουμε ως εδώ; Να μην έχουμε καν την υποτυπώδη γνώση της ιεραρχίας στην Βουλή; Μαθαίνουμε στην χάση και στην φέξη πέντε σημαντικά πράγματα, όπως ότι βγήκαν καινούρια μέτρα, και θα δώσουμε και άλλες δόσεις και τα παίρνουμε όλα αψήφιστα. Δυστυχώς, για όλα αυτά, βασικός παράγοντας είναι η κοινωνία μας. Μια κοινωνία που πλέον δίνει βάση σε άλλους τομείς και την πολιτική την έχει σε δεύτερη μοίρα. Και αυτό ξεκινάει από το σχολείο, το οποίο σου δίνει τις στεγνές, βασικές γνώσεις, έπειτα τα ΜΜΕ με την προπαγάνδα και τον προσηλυτισμό που σε κουράζουν τα ψέμματα και οι υπερβολές τους και τέλος οι ίδιοι οι πολιτικοί που μας έχουν κάνει να χάσουμε κάθε ελπίδα για κάποια αλλαγή. Να χάσουμε κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον με αρχηγούς τέτοιους ανθρώπους.

Είναι ξημερώματα Τετάρτης. Για την ακρίβεια 3+ η ώρα, και εμένα τώρα μου ήρθε η όρεξη να ανοίξω ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα μέσα στον χρόνο.

Σε προηγούμενο θέμα αναφέρθηκα στις σχέσεις εξ αποστάσεως, καθώς ήμουν καινούρια στο κλαμπ αυτής της σχέσης. Σήμερα, λοιπόν, θα αναφερθώ σε ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι της ζωή μου. Τους φίλους του σήμερα και τους φίλους του χθες. Τους κολλητούς, τους παιδικούς φίλους και τους εποχιακούς φίλους. Και στην τελική, τι είναι η φιλία και γιατί να είναι τόσο σημαντική για τον άνθρωπο.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Φιλία. Είναι ένα είδος σχέσης, που περιέχει πάνω κάτω τα ίδια αισθήματα με την ερωτική σχέση, όπως αγάπη και αφοσίωση. Είναι από τα πιο σημαντικά και αναπόσπαστα κομμάτια στην ζωή του ανθρώπου και ένας από τους βασικούς πυρήνες κοινωνικοποίησής του. Μας διαμορφώνει και μας κάνει αυτό που είμαστε σήμερα, σαν ενήλικες. Από την άλλη είναι ο φίλος. Είναι το άτομο με το οποίο συνάπτεις φιλία. Το οποίο, σε επηρεάζει απίστευτα καθ' όλη την διάρκεια της φιλίας σας. Εξάλλου από εκεί και η έκφραση: "Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι."

Παρ' όλα αυτά, φίλοι θα περάσουν πολλοί από την ζωή μας. Μία από τις ομάδες φίλων είναι οι παιδικοί μας φίλοι. Είναι οι φίλοι που μας λέει η μαμά και ο μπαμπάς όταν πάμε την πρώτη μέρα στο σχολείο, ότι είναι καλό να τους κάνουμε. Και φυσικά με το που γυρίσουμε σπίτι απλά απαγγέλλουμε τα ονόματα όλου του παιδικού. Είναι οι φίλοι, που παίζουμε ώρες ολόκληρες στο σχολείο, ανταλλάζουμε μολύβια, σβήστρες και παιχνίδια, κυλιόμαστε μαζί τους σε αλάνες παίζοντας μπάλα και όσο και αν πιανόμαστε στα χέρια και μαλώνουμε για τις ομάδες στα μηλάκια, ποτέ δεν τους κάνουμε πέρα. Κάποτε όμως μεγαλώνουμε, και αποκτούμε απόψεις και χαρακτήρα με αποτέλεσμα να μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα.

Εκεί συνήθως μένουνε τα άτομα που έχουμε τα περισσότερα κοινά. Και αν συνεχίσουν μέχρι και Λυκείου, ουχού!, τους λέμε και κολλητούς. Με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε την πιο δυνατή φιλία, η οποία βασίζεται στην εμπιστοσύνη, την κατανόηση και την υποστήριξη. Δίπλα μας, σε κάθε βήμα, να μας κάνουν να γελάμε ώρες και να κάνουμε όνειρα για τις επόμενες διακοπές και τα επόμενα γκομενάκια που θέλουμε. Είναι οι άνθρωποι που θα τους μοιραστούμε ότι πιο κρυφό έχουμε, είναι αυτοί που δεν θα ντραπούμε να κλάψουμε μπροστά τους και είναι αυτοί που θα μας φωνάζουν για ώρα αν ξανά στείλουμε μεθυσμένο μήνυμα στον ηλίθιο που μας παράτησε ( είτε στην ηλίθια αν είσαι αγόρι). Αγαπημένοι αυτοί οι φίλοι. Πραγματικά, σε ότι ηλικία και να πας θα τους νοσταλγείς σαν να ήσασταν μαζί χθες και ξενυχτούσατε μαζί στους χορούς του σχολείου. Και τυχεροί εσείς που έχετε ακόμη και σήμερα τους παιδικούς κολλητούς σας φίλους.


Δυστυχώς, η φιλία δεν είναι ο πιο δυνατός δεσμός, όπως πιστεύουν πολλοί. Σπάει το ίδιο εύκολα στις αντρικές και γυναικείες παρέες, έχω να σας πω, διότι και αυτό είναι ένας μύθος που τον λένε πολλοί.
Και δυστυχώς, οι φιλίες αυτές όταν χαλάσουν σε πονάνε πιο πολύ από κάθε άλλη σχέση. Αλλάζει όλη σου η καθημερινότητα και αλλάζεις και εσύ μαζί. Δύσκολος ο καιρός της προσαρμογής αλλά έρχεται γρήγορα. Με τον καιρό θα αντιληφθείς ότι οι σχέσεις φθείρονται πολύ γρήγορα, και μετά από τόσο καιρό σκέφτεσαι και το ενδεχόμενο να ήσασταν φίλοι λόγω συνήθειας. Τόσα χρόνια έτσι θα τα πετάξεις;

Πονάει η προσαρμογή, δεν λέω. Αλλά εκεί έρχονται και οι εποχιακοί φίλοι συνήθως. Είναι τα άτομα στα οποία θα βασιστείς εκείνον τον καιρό, όποιοι και αν είναι. Αυτοί, που σε αυτήν την δύσκολη στιγμή σου, σου στάθηκαν σπαθί! Σε σήκωσαν, σε έπλυναν και σε έκαναν ξανά άνθρωπο. Σε βοήθησαν να ξανά εμπιστευτείς, να ξανά γελάσεις και να επαναπροσδιορίσεις αυτά που θες, από εσένα, κυρίως και μετά από όλους τους άλλους.

Αλλά, μισό λεπτό. Αυτοί οι άνθρωποι, κάνουν αυτά που ορίζει η λέξη φιλία. Βρε μπας και δεν είναι τόσο σκάρτοι όσο νομίζουμε; Ναι, δεν είναι καθόλου σκάρτοι. Είναι τα άτομα που όχι μόνο ήταν μαζί σου από την αρχή, που μπορεί να τους χρειάστηκες ένα καλοκαίρι και μια εξεταστική, αλλά είναι δίπλα σου όταν εσύ δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑΝ! Είναι δίπλα σου, όταν όλοι πιστεύουν πως είσαι λίγος και δεν αξίζεις την φιλία τους. Είναι οι άνθρωποι που, πίστεψέ με, αξίζουν πιο πολύ από κάθε άλλο φίλο που θα έχεις στην ζωή σου. Και συνήθως, είναι οι άνθρωποι που μένουν για πάντα.

Από κάθε ηλικία αποκομίζουμε πολλά πράγματα για την ζωή μας. Και οι φίλοι είναι αυτοί που θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό μας. Θα μας συντροφεύουν για πάντα οι πιο γλυκές τους αναμνήσεις και πάντα θα μας θυμίζουν τα καλύτερα μας χρόνια. Η φιλία είναι από το μεγαλύτερο αγαθό. Ο καθένας μας πρέπει να εκτιμάει τις φιλίες που κάνει. Ένας άνθρωπος με πολλούς φίλους είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Όχι φίλους εφήμερους, αλλά φίλος που θα μείνουν. Μια δεύτερη οικογένεια που θα του σταθεί σε όλα.

Τις πιο δύσκολες μου μέρες τις πέρασα έχοντας δίπλα μου φίλους να ξενυχτάνε μαζί μου, να με ακούνε να κλαίω από το τηλέφωνο ενώ είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να ανέχονται την γκρίνια μου και την μιζέρια μου για αρκετό καιρό. Ίσως θέλησα να γράψω ένα τέτοιο άρθρο, σαν γράμμα, για να πω ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ευχαριστώ, όχι μονάχα σε όλους εσάς που είμαστε μαζί ότι και να μας φέρει η αυριανή μέρα, αλλά και σε εσάς που συνεχίζετε τις ζωές σας χωρίς εμένα αλλά μου διδάξατε πολλά και με φτιάξατε σαν άνθρωπο πολλά χρόνια τώρα.

Και για όλους τους υπόλοιπους απλούς αναγνώστες, σας εύχομαι να έχετε μια ζωή γεμάτη από ανθρώπους που σας γεμίζουν, σας καλύπτουν και που η αγάπη τους είναι ανεκτίμητη και άνευ όρων.

Καληνύχτα, Κόζμε!!!

Από τη μέρα που ανακοινώθηκε το Batman v Superman: Down of Justice έχουν γίνει πολλές συζητήσεις: Για το περιεχόμενο της ταινίας, για το αν ο Ben Affleck θα είναι καλός Batman, για το αν το στήθος της Wonder Woman ειναι μικρό σε σχέση με τα κομικς και πολλά άλλα. Δύο βδομάδες μετά την πρεμιέρα είναι ασφαλές να γίνει ένα review. Όσοι θέλατε να δείτε την ταίνια, κατά πάσα πιθανότητα, το έχετε κάνει. Αν όχι μην πάτε παρακάτω από αυτήν την παράγραφο, περιέχει spoilers. Με λίγα λόγια το BvS:DoJ δεν είναι ούτε Dark Knight, ούτε Avengers. Αν σας άρεσε το Man of Steel, δείτε το. Όπως κι αν ειστε comics fans. Διαφορετικά...

Η Άνοιξη μπήκε επιτέλους για τα καλά με αποτέλεσμα να απολαμβάνουν όλοι τα ανθισμένα δέντρα, τον λαμπρό ήλιο και αμέτρητους καφέδες με υπέροχη θέα. Όλοι νιώθουν ότι το Καλοκαίρι πλησιάζει και έχουν ενθουσιαστεί για τις διακοπές που θα έρθουν.

Επόμενο είναι, λοιπόν, να θες να οργανώσεις διάφορες διακοπές που θέλεις να κάνεις με την παρέα σου, σε διάφορους προορισμούς, από τους πιο τρελούς (βλέπε "Γύρος της Ευρώπης") μέχρι τους πιο απλούς (βλέπε camping).

Παρ' όλη την οικονομική δυσχέρεια που αντιμετωπίζουν όλοι, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι διαφυγής από την πόλη, το καυσαέριο και την ρουτίνα του Χειμώνα που διένυσες. Οπότε ας πάρουμε όλοι από ένα σημειωματάριο και ας αρχίσουμε να ψάχνουμε ότι οικονομικό πακέτο υπάρχει.

Σε μία πρόσφατη έρευνα μου για τις διακοπές του Καλοκαιριού, αντιλήφθηκα ότι ένας νέος, ηλικίας 18-25 ετών, μπορεί να βρει αμέτρητα πακέτα προσφορών για να πάει με την παρέα του, όπως και αμέτρητους προορισμούς είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό.

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΆ ΓΡΑΦΕΊΑ

CAMPING

Από την παιδική μας ηλικία ακόμη, ονειρευόμαστε την μέρα που θα μεγαλώσουμε, θα σπουδάσουμε, θα κάνουμε την δουλειά των ονείρων μας και μια πανέμορφη οικογένεια και όλα αυτά άνετα και χωρίς προσπάθεια. Και είναι λογικό να σκεφτόμαστε έτσι, καθώς όλα, στην ηλικία των 10, μας έρχονται πολύ εύκολα. Τι γίνεται όμως όταν πλέον πατάμε τα πολυπόθητα 18 και πρέπει να πάμε για σπουδές;

Έρχεται η στιγμή που αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε για την επαγγελματική μας ζωή. Όλοι μας λένε πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσουμε αυτό που ονειρευόμασταν μικροί, γιατί οι ανάγκες πλέον καθορίζουν νέες προτεραιότητες για το μέλλον μας. Έρχεσαι στο δίλημμα της επαγγελματικής αποκατάστασης και της προοπτικής του επαγγέλματος που θα διαλέξεις.

Από παντού υπάρχει ένας καταιγισμός απόψεων για το δικό σου μέλλον, που όσο και να θέλουν να μην σε επηρεάσουν, έμμεσα οι απόψεις τους τρυπώνουν στο μυαλό σου και σε προβληματίζουν. Δεν είναι λίγοι οι νέοι που συνεχίζουν τις σπουδές τους σε σχολές που είχαν ονειρευτεί  οι γονείς τους, τα μεγάλα τους αδέρφια, παππούδες, θείες και δεύτερα ξαδέρφια. Αυτοί αναγκάζονται για την 'υπόλοιπη' ζωή τους να ακολουθήσουν μια καριέρα που, κατά τα λεγόμενα άλλως, είναι η 'καλύτερη' και θα σου εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, όσο και εσένα σε κάνει δυστυχισμένο.

Πολλά, βέβαια. είναι και τα παραδείγματα νέων, ειδικά σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, οι οποίοι έχουν ως νέο στόχο την απόκτηση χρημάτων. Πως μπορεί ένας νέος να μην έχει αυτήν την νοοτροπία όταν μεγαλώνει σε μία οικογένεια στην οποία και οι δυο του γονείς κάνουν από δύο δουλειές για να μπορέσουν να συντηρήσουν την οικογένειά τους; Πάλι έμμεσα ο νέος επηρεάζεται από την κοινωνία στην οποία μεγαλώνει.

Και εκτός από σχολές που θα σου προσφέρουν λίγο καλύτερη οικονομική αποκατάσταση, πολλοί αναγκάζονται να στραφούν, και πριν αλλά και αφού τελειώσουν τις σπουδές τους, σε χώρες του εξωτερικού για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Σε χώρες όπου ο μέσος φοιτητής κάνει πρακτική κατά της διάρκεια των σπουδών του και αφού τελειώσει έχει πολλές περισσότερες διεξόδους.

Οι σπουδές στην Ελλάδα είναι για πολλούς υποδεέστερες από αυτές στο εξωτερικό, πράγμα που είναι εντελώς λανθασμένο, καθώς οι γνώσεις που αποκομίζει ένας νέος στην Ελλάδα είναι περισσότερες, ακόμη από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παρ' όλα αυτά, οι υποδομές είναι ανύπαρκτες τόσο σε εργαστηριακούς χώρους όσο και σε πρακτική άσκηση. Και αφού περάσει αυτή η περίοδος, η ίδια η χώρα σου, κλείνει κάθε πόρτα δουλειάς αφού τελειώσεις τις σπουδές σου, καθώς έχουν περάσει προ πολλού οι καλές εποχές του δημοσίου και ο ιδιωτικός τομέας είναι, αν όχι ανύπαρκτος, στα τελευταία του.

Καλώς ή κακώς, οι νέοι σήμερα ξεχνούν κάθε όνειρο που είχαν για την τέλεια ζωή με όλες τις ανέσεις και τα κομφόρτ. Αναγκάζονται να επιλέξουν την σχολή που θα καθορίσει το μέλλον τους σε μία χώρα χωρίς μέλλον. Οι στόχοι είναι εντελώς διαφορετικοί και ο νέος μαθαίνει να συμβιβάζεται σε ένα μέλλον που δεν τον καλύπτει.

Σε τέτοιες στιγμές όμως δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ακούγετε πολύ τετριμμένο, αλλά ίσως αν όλοι κάναμε έναν επαναπροσδιορισμό των στόχων μας, να φτιάχναμε από μόνοι μας το μέλλον μας, χωρίς να αφήνουμε κανέναν να μας το καθορίσει. Ποιος ορίζει τι είναι δύσκολο να γίνει και για τι αξίζει να παλέψουμε; Μόνο εμείς μπορούσε να το καθορίσουμε αυτό. Και ίσως να μας έκανε καλό να ζητήσουμε την συμβουλή όχι ενός μεγάλου, αλλά ενός μικρού. Του μικρού μας εαυτού που είχε όνειρα και μεγάλες βλέψεις για το μέλλον μας.